Daarna, 1992, begon de ontdekkingstocht naar de didjeridu. 

In juli ’98 ging ik naar Australië.
Daar verbleef ik een week in de aboriginal community, waar een van de beste didjeridu makers ter wereld , David Blanasi, woont. Bij hem kreeg ik de mogelijkheid om een van zijn didjeridu’s te kopen en leringen te ontvangen in het traditionele didjeriduspel. 

Eerder kreeg ik didjeridu-les van de aboriginals Alan Dargin, Sonny Cooper van de Torta Yorta tribe en Mark Atkins (Didjeridu-player of the year 1995). En verder van de blanke Australiërs Gary Thomas en Charlie McMahon en de Amerikaan Stephen Kent. Lessen in de klank kreeg ik veelvuldig van de Hongaarse sjamaan Joska Soos. Cursussen volgde ik bij de Italiaan Romeo (Healing en self healing of the voice), de Engelsman Melvyn Willen (Music and Parapsychology) en Rollin Rachele (Boventoonzang). 

Anekdote
Terwijl David (Blanasi) didjeridu’s zat te beschilderen op de veranda van zijn huis, kreeg ik een aantal lessen. “Ik wilde heel graag een exemplaar van hem kopen. Hij kwam aan met een heel bijzondere, die hij zelf ook bespeeld had bij rituelen. Okerkleurig, de kleur van ingewijden. Op mijn vraag of hij hem voor me wou beschilderen, vroeg hij of ik hem zelf wilde houden. Dat was het geval. Dan beschilderde hij hem niet. Dat was alleen voor toeristen.”
De volgende dag was de didjeridu echter pikzwart gemaakt.
“Ik snapte niet goed waarom en hij gaf geen verklaring. Een vriendin maakte me duidelijk wat hij bedoelde.  ‘Je moet terug gaan naar het moment vlak na de ‘big bang’. Toen alles zwart was, omdat de zon nog niet bestond. Je moet terug naar de oorsprong van alles.’ Dat is wat didjeridu is. Het is een oerklank. Later kwam ik een cd van David Blanasi tegen. Op het label stond Big Bang. De boodschap was duidelijk.”